خاک من پرور
خاک من ای پرور خوش منظرم
عاشق روی تو منم دلبرم
تشنه ام از جام وجودت هنوز
مست سبوی توشدم سینه سوز
ای که برازنده تر از ملک جی
بر  تو سزد تاج شه و تخت کی
زینت شش دونگ توئی پرورم
چون تو شوم از همگان سر ترم
کاه و گلت عنبر و عود است مرا
خاک رهت مهر سجود است مرا
چشمه ی آب تو مرا همچو می
فصل بهارم با تو حتی به دی
مزرع و دامان تو همچون بهشت
گویی خدا از تو گرفت رو نوشت
ونوشه و شقایق و سنبلت
نرگس و پامچال و رز پرگلت
هد هد و قرقاول و تیهو ی تو
بز و کل و گوزن و آهوی تو
مسافر خسته چو شد میهمان
سرو  و صنوبر تو شد سایبان
دمی در آسایش و آسودگی
دم بزند با همه ی خستگی
عشق من ای کعبه ی راز و نیاز
خالق هستی ز تو شد سرفراز
مادر شیران و پلنگان و باز
از چه سبب خفته ای در خواب ناز
از چه غمینی ؟گو که شادت کنیم
جان ,طلبی ؟گو که نثارت کنیم
دشت تو سر مست جوانان شده
موسم خوشنودی یاران شده
وقت سحر گه شده و شادی ات
همت ما طالب آبادی ات
باز تو را ورد زبان می کنیم
شاخص و انگشت نشان می کنیم
زنده و جاوید , بمان برقرار
عمر تو بادا ز  هزار  تا هزار
گر چه علی گشته ز خاکش غریب
واله و شیدای تو باشد عجیب  … ( علی احمدیان پروری )

یک پاسخ به “درباره پرور”